Metoda Storyline- odpowiedzią na nową Podstawę Programową
W ostatnim czasie wzięłam udział w szkoleniu „Metoda StoryLine w procesie wychowania i aktywnego uczenia się” poprowadzone przez Panią Annę Natorę z Mazowieckiego Samorządowego Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Radomiu.
W sumie gdzieś już nazwę słyszałam, coś nawet kojarzyłam,gdzieś o niej też czytałam, ale nigdy nie miałam okazji poznać jej lepiej. Było to jedno spotkanie na którym prowadząca szkolenie zdążyła nas zainteresować tematem, a także wytłumaczyć w czym ta anglojęzycznie brzmiąca metoda może nam pomóc.
Okazuje się, że jest wspaniała odpowiedzą na nową Podstawę Programową,
a dokładniej na drugi obszar, czyli obszar dotyczący rozwoju emocjonalnego(poniżej załączyłam fragment PP dotyczący rozwoju emocjonalnego dziecka). Poza tym metoda dobrze poprowadzona wpłynie na całościowy rozwój dziecka.
,,Wychowanie do wartości'' to bardzo ważny element wpływania na rozwój małego dziecka, a dzięki ,,metodzie opowieści wychowawczej'' czyli Storyline może stać się to bardziej przystępne. Metodę Storyline można wykorzystywać do realizacji wszystkich zadań, które są ujęte w PP, jednak jak mało która metoda aktywizująca doskonale nadaje się do zaznajamiania dzieci z wartościami
i emocjami.
A teraz do sedna, na czym polega ta metoda?
1.Polega ona na wprowadzeniu dzieciom historii/ opowiadania, które staje się epicentrum wszystkich działań jakie zostaną później poczynione przez dzieci. Historia ta może to być gotową bajką albo wymyśloną opowieścią/ historyjką, która przemyca w sobie tematykę, którą chcemy poruszyć np. bezpieczeństwo, dzielnie się, tolerancję itp.
2.Wprowadzenie historii podzielone jest na kilka epizodów
- epizod pierwszy - to wprowadzenie dzieci w tematykę, powinien zaciekawić i zainspirować,
- epizody środkowe- powinny wciągnąć poprzez wprowadzenie akcji/incydentu/problemu,
- epizod końcowy- powinien przynieść zadowalajcie zakończenie historii.
3.Każdy z epizodów powinien mieć pytania kluczowe, które powinny:
- być otwarte, niejednoznaczne,
- pobudzać do stawiania pytań,
- motywować do dyskusji,
- zachęcać do wykorzystywania posiadanych doświadczeń i wiedzy,
- angażować emocji uczestników.
Należy to zwrócić uwagę na formowanie pytań, te otwarte pobudzą dzieci do kreatywności i w ten sposób znajdą wiele rozwiązań.
4.Kolejny etap to propozycje aktywności dla dzieci przygotowane przez nauczyciela lub same dzieci i nawiązujące do opowiedzianego epizodu. Mogą one dotyczyć rozmaitych sfer ich rozwoju. Co pozwala równocześnie na równoczesne działanie z każdego obszaru PP.
Właśnie przy tej formie aktywności dzieci od razu poczułam, że -to jest to! :) Dlaczego?
A dlatego, że właśnie tutaj zobaczyłam jak wspaniale można połączyć mój Freblowski świat z metodą Storyline.
Przy przeglądaniu materiałów dotyczących metody, okazało się, że tematyka ta jest wspaniale opisana w jednym z artykułów Bliżej Przedszkola. ( Zachęcam do zapoznania się z numerem 11.2014- https://blizejprzedszkola.pl/metoda-storyline-sposobem-na-realizacje-trudnych-tematow,2,4590.html )
Metoda Storyline doskonale wpisuje się w potrzeby współczesnych dzieci, tych młodszych, ale też szkolnych. Jej zaletą jest świadome podejście do dziecka, które staje się aktywnym badaczem i poszukiwaczem wielu odpowiedzi i rozwiązań. Dzięki temu równolegle następuje stymulacja do rozwoju wszystkich sfer rozwoju dziecka.
Tak czasem bywa, że krótkie spotkania odbijają się największym echem.
W tym przypadku tak właśnie było. Dziękuję
Podstawa Programowa:
Emocjonalny obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki w szkole:
1) rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje, próbuje radzić sobie z ich przeżywaniem;
2) szanuje emocje swoje i innych osób;
3) przeżywa emocje w sposób umożliwiający mu adaptację w nowym otoczeniu, np. w nowej grupie dzieci, nowej grupie starszych dzieci, a także w nowej grupie dzieci i osób dorosłych;
4) przedstawia swoje emocje i uczucia, używając charakterystycznych dla dziecka form wyrazu;
5) rozstaje się z rodzicami bez lęku, ma świadomość, że rozstanie takie bywa dłuższe lub krótsze;
6) rozróżnia emocje i uczucia przyjemne i nieprzyjemne, ma świadomość, że odczuwają i przeżywają je wszyscy ludzie;
7) szuka wsparcia w sytuacjach trudnych dla niego emocjonalnie; wdraża swoje własne strategie, wspierane przez osoby dorosłe lub rówieśników;
8) zauważa, że nie wszystkie przeżywane emocje i uczucia mogą być podstawą do podejmowania natychmiastowego działania, panuje nad nieprzyjemną emocją, np. podczas czekania na własną kolej w zabawie lub innej sytuacji;
9) wczuwa się w emocje i uczucia osób z najbliższego otoczenia;
10) dostrzega, że zwierzęta posiadają zdolność odczuwania, przejawia w stosunku do nich życzliwość i troskę;
11) dostrzega emocjonalną wartość otoczenia przyrodniczego jako źródła satysfakcji estetycznej.
W sumie gdzieś już nazwę słyszałam, coś nawet kojarzyłam,gdzieś o niej też czytałam, ale nigdy nie miałam okazji poznać jej lepiej. Było to jedno spotkanie na którym prowadząca szkolenie zdążyła nas zainteresować tematem, a także wytłumaczyć w czym ta anglojęzycznie brzmiąca metoda może nam pomóc.
Okazuje się, że jest wspaniała odpowiedzą na nową Podstawę Programową,
a dokładniej na drugi obszar, czyli obszar dotyczący rozwoju emocjonalnego(poniżej załączyłam fragment PP dotyczący rozwoju emocjonalnego dziecka). Poza tym metoda dobrze poprowadzona wpłynie na całościowy rozwój dziecka.
,,Wychowanie do wartości'' to bardzo ważny element wpływania na rozwój małego dziecka, a dzięki ,,metodzie opowieści wychowawczej'' czyli Storyline może stać się to bardziej przystępne. Metodę Storyline można wykorzystywać do realizacji wszystkich zadań, które są ujęte w PP, jednak jak mało która metoda aktywizująca doskonale nadaje się do zaznajamiania dzieci z wartościami
i emocjami.
A teraz do sedna, na czym polega ta metoda?
1.Polega ona na wprowadzeniu dzieciom historii/ opowiadania, które staje się epicentrum wszystkich działań jakie zostaną później poczynione przez dzieci. Historia ta może to być gotową bajką albo wymyśloną opowieścią/ historyjką, która przemyca w sobie tematykę, którą chcemy poruszyć np. bezpieczeństwo, dzielnie się, tolerancję itp.
2.Wprowadzenie historii podzielone jest na kilka epizodów
- epizod pierwszy - to wprowadzenie dzieci w tematykę, powinien zaciekawić i zainspirować,
- epizody środkowe- powinny wciągnąć poprzez wprowadzenie akcji/incydentu/problemu,
- epizod końcowy- powinien przynieść zadowalajcie zakończenie historii.
3.Każdy z epizodów powinien mieć pytania kluczowe, które powinny:
- być otwarte, niejednoznaczne,
- pobudzać do stawiania pytań,
- motywować do dyskusji,
- zachęcać do wykorzystywania posiadanych doświadczeń i wiedzy,
- angażować emocji uczestników.
Należy to zwrócić uwagę na formowanie pytań, te otwarte pobudzą dzieci do kreatywności i w ten sposób znajdą wiele rozwiązań.
4.Kolejny etap to propozycje aktywności dla dzieci przygotowane przez nauczyciela lub same dzieci i nawiązujące do opowiedzianego epizodu. Mogą one dotyczyć rozmaitych sfer ich rozwoju. Co pozwala równocześnie na równoczesne działanie z każdego obszaru PP.
Właśnie przy tej formie aktywności dzieci od razu poczułam, że -to jest to! :) Dlaczego?
A dlatego, że właśnie tutaj zobaczyłam jak wspaniale można połączyć mój Freblowski świat z metodą Storyline.
Przy przeglądaniu materiałów dotyczących metody, okazało się, że tematyka ta jest wspaniale opisana w jednym z artykułów Bliżej Przedszkola. ( Zachęcam do zapoznania się z numerem 11.2014- https://blizejprzedszkola.pl/metoda-storyline-sposobem-na-realizacje-trudnych-tematow,2,4590.html )
Metoda Storyline doskonale wpisuje się w potrzeby współczesnych dzieci, tych młodszych, ale też szkolnych. Jej zaletą jest świadome podejście do dziecka, które staje się aktywnym badaczem i poszukiwaczem wielu odpowiedzi i rozwiązań. Dzięki temu równolegle następuje stymulacja do rozwoju wszystkich sfer rozwoju dziecka.
Tak czasem bywa, że krótkie spotkania odbijają się największym echem.
W tym przypadku tak właśnie było. Dziękuję
Podstawa Programowa:
Emocjonalny obszar rozwoju dziecka. Dziecko przygotowane do podjęcia nauki w szkole:
1) rozpoznaje i nazywa podstawowe emocje, próbuje radzić sobie z ich przeżywaniem;
2) szanuje emocje swoje i innych osób;
3) przeżywa emocje w sposób umożliwiający mu adaptację w nowym otoczeniu, np. w nowej grupie dzieci, nowej grupie starszych dzieci, a także w nowej grupie dzieci i osób dorosłych;
4) przedstawia swoje emocje i uczucia, używając charakterystycznych dla dziecka form wyrazu;
5) rozstaje się z rodzicami bez lęku, ma świadomość, że rozstanie takie bywa dłuższe lub krótsze;
6) rozróżnia emocje i uczucia przyjemne i nieprzyjemne, ma świadomość, że odczuwają i przeżywają je wszyscy ludzie;
7) szuka wsparcia w sytuacjach trudnych dla niego emocjonalnie; wdraża swoje własne strategie, wspierane przez osoby dorosłe lub rówieśników;
8) zauważa, że nie wszystkie przeżywane emocje i uczucia mogą być podstawą do podejmowania natychmiastowego działania, panuje nad nieprzyjemną emocją, np. podczas czekania na własną kolej w zabawie lub innej sytuacji;
9) wczuwa się w emocje i uczucia osób z najbliższego otoczenia;
10) dostrzega, że zwierzęta posiadają zdolność odczuwania, przejawia w stosunku do nich życzliwość i troskę;
11) dostrzega emocjonalną wartość otoczenia przyrodniczego jako źródła satysfakcji estetycznej.
Moj bratanek jest jeszcze za maly ale mysle ze juz za rok bedzie mogl poznac taka nauke przez ciekawa zabawe :D
OdpowiedzUsuńNiestety nie mam jeszcze dzieci, ale może kiedyś się przyda ;)
OdpowiedzUsuńBardzo ciekawy pomysł, szkoda, że za moich czasów nie było takich metod w szkole ;]
OdpowiedzUsuń